Jak rozpoznać i leczyć stożek rogówki
Niespecyficzne objawy stożka rogówki mogą sprawić, że diagnoza zostanie postawiona zbyt późno. Jeśli wśród naszych najbliższych notowano już przypadki tej choroby, albo pogarszaniu się ostrości wzroku towarzyszą objawy takie jak efekt halo wokół źródła światła i rozmywanie się obrazu, a kolejne zmiany okularów nie są skuteczne, koniecznie trzeba poprosić okulistę o diagnostykę w kierunku tejże choroby.
Diagnostyka stożka rogówki obejmuje:
- pogłębiony wywiad,
- ocenę ostrości wzroku do dali,
- keratometrię (pomiar krzywizny rogówki),
- retinoskopię (badanie stanu refrakcji oka),
- badanie rogówki w lampie szczelinowej,
- topografię rogówki.
Podczas rutynowego badania wzroku wczesna postać stożka rogówki może zostać nierozpoznana. Nowoczesne urządzenia diagnostyczne pozwalają wykryć stożek nawet w fazie, gdy jest on jeszcze w zalążku. Najdynamiczniej stożek rogówki rozwija się w dwóch grupach wiekowych: u nastolatków oraz u osób w przedziale wiekowym 30-35 lat. Progresja stożka może postępować bardzo szybko i gwałtownie, ale po takim maratonie może też zatrzymać się i dalej już nie rozwijać.
Leczenie stożka rogówki w najłagodniejszej fazie sprowadza się często do stosowania okularów lub soczewek kontaktowych. Jednak w miarę postępów choroby stają się one niewystarczające. Pacjent musi często zmieniać okulary/soczewki, a i tak nie jest w stanie uzyskać pożądanej jakości widzenia. Dzieje się tak dlatego, że stożek rogówki to nie wada wzroku, a patologiczne zmiany obrębie rogówki właściwej oraz kolejnych warstw. Nieprawidłowa budowa rogówki skutkuje jej ścieńczeniem. Ciśnienie w gałce ocznej powoduje, że najcieńszy fragment rogówki ulega wypiętrzeniu, przyjmując właśnie kształt stożka.
Podczas badań, lekarz zauważa następujące zmiany:
- paracentralne uwypuklenie rogówki wraz z towarzyszącym mu ścieńczeniem
- odkładanie się depozytów żelaza w obrębie warstwy podstawnej nabłonka rogówki – pierścień Fleischera
- uwypuklenie w kształcie litery V w dolnej powiece przy spuszczonym wzroku – objaw Munsona
- uszkodzenie warstwy Bowmana
- drobne rozstępy powstające w rogówce pod wpływem napięcia – linie Vogta
Aby ocenić stan oczu pacjenta dokonuje się porównania wyników indywidualnej topografii rogówki, np. sprzed roku i z obecnego badania. W zależności od zmian jakie zaszły w tym czasie podejmuje się działania mające na celu zastopowanie zmian zachodzących w rogówce.
Terapia stożka rogówki przebiega w dwóch etapach:
- Zatrzymanie progresji – a w niektórych przypadkach cofnięcie – zmian chorobowych.
- Dążenie to tego, aby pacjent uzyskał jak największą ostrość widzenia. W przypadku niewielkiego uwypuklenia rogówki stosuje się miękkie soczewki kontaktowe, kiedy uwypuklenie jest duże w grę wchodzą soczewki twarde.
CROSS-LINKING (nazwa pochodzi od efektu, który wywołuje) – zwany także poprzecznym sieciowaniem wiązań, krzyżowym kolagenowaniem rogówki albo CXL – powoduje usztywnienie rogówki i zwiększa jej mechaniczna odporność.
Usztywnienie rogówki dokonuje się dzięki zwiększeniu liczby wiązań między budującymi ją włóknami kolagenu. Następuje ono pod wpływem naświetlania rogówki promieniami UVA. W celu zwiększenia wrażliwości powierzchownych warstw rogówki na promieniowanie UVA, nasącza się ją specjalną substancją fotouczulającą, czyli ryboflawiną (witaminą B2). Badania kliniczne potwierdzają, że działanie ryboflawiny przyczynia się do spowolnienia lub zatrzymania choroby, a w niektórych przypadkach jej regresji. Zabieg ten pozwala więc ominąć przeszczep rogówki.
Zapisz się na niezobowiązująca wizytę i konsultację, na której dowiesz się, jak możemy poprawić Twój wzrok.