Dystrofie rogówki

Dystrofia to stan, w którym dochodzi do zaburzenia wzrostu tkanek lub całych organów na skutek nieprawidłowości rozwojowych, chorób zakaźnych bądź metabolicznych, alergii czy złego odżywiania. W skrajnych przypadkach dystrofia może prowadzić do atrofii, czyli do stopniowego zmniejszania się objętości tkanki czy narządu a nawet jego zaniku.

Dystrofie rogówki mają charakter wrodzony. Rogówka składa się  aż z sześciu warstw: 

• nabłonka przedniego,
• błony granicznej przedniej (tzw. warstwy Bowmana),
• istoty właściwej rogówki (zrębu) stanowiącego 90% grubości rogówki,
• warstwy Duy (niestraszne są jej ciśnienia rzędu 1,5-2 barów!)
• blaszki granicznej tylnej (błony Descemeta),
• śródbłonka. 

Każda z tych warstw może cechować się budową dystroficzną. Współczesna medycyna zna aż kilkadziesiąt rodzajów dystrofii rogówki!

Dystrofia Cogana

Jedna z najczęściej występujących dystrofii rogówki. Może mieć charakter wrodzony albo spontaniczny (idiopatyczny), czyli pojawić się bez wyraźnej przyczyny. Objawy choroby, która często bywa diagnozowana przy okazji badań okulistycznych na całkiem inną okoliczność, są niespecyficzne. Pacjenci  zgłaszają np. samoistny ból oka nie związany z urazem często pojawiający się po przebudzeniu, uczucie ciała obcego pod powieką czy zaburzenia widzenia.

Dystrofia Fuchsa

We wczesnym stadium choroby, która również może mieć charakter wrodzony lub spontaniczny, typowe jest pogorszenie widzenia rano i stopniowa jego poprawa w ciągu dnia, ale objawów tych nie obserwuje się w przypadku dystrofii miąższu rogówki. 

Ten rodzaj dystrofii częściej występuje u kobiet, a pierwsze objawy pojawiają się zwykle po 50 roku życia. 

Leczenie dystrofii rogówki

Leczenie dobierane jest zawsze do stopnia zaawansowania choroby i bazuje na stosowaniu kropli i maści do oczu oraz specjalnych opatrunkowych soczewek kontaktowych. W zaawansowanym stadium dystrofii Cogana można przeprowadzić fotokeratektomię terapeutyczną (PTK). Gdy dochodzi do trwałej utraty przezierności rogówki, konieczne bywa wykonanie jej przeszczepu, aby usunąć uszkodzoną tkankę. Mimo to zdarza się, że  dochodzi do nawrotu choroby nawet w przeszczepionej rogówce.