Dalekowzroczność – najczęstsze pytania

Dalekowzroczność (hypermetropia, hyperopia) nazywana także nadwzrocznością to wada wzroku polegająca na tym, że równoległe promienie świetlne wpadające do oka po przejściu przez ośrodki optyczne oka załamują się nie na siatkówce lecz za nią, a powstający na siatkówce obraz jest nieostry. Jeśli gałka oczna jest zbyt krótka, zdolność zbierająca rogówki bądź soczewki zbyt mała albo obie te cechy występują razem, będziemy borykać się z dalekowzrocznością. Gdy siła łamiąca soczewki oka jest zbyt niska, mówimy o nadwzroczności rogówkowej lub soczewkowej. Natomiast jeśli gałka oczna jest za krótka, a siła łamiąca normalna – o nadwzroczności osiowej.

Jakie są objawy dalekowzroczności?

Wśród objawów dalekowzroczności na pierwsze miejsce wysuwają się kłopoty z widzeniem. Choć mówi się, że dalekowidz – w odróżnieniu od krótkowidza – ma kłopoty z wyraźnym widzeniem przedmiotów usytuowanych blisko oczu, najczęściej ma on problem z wyraźnym postrzeganiem przedmiotów z każdej odległości. Nadwzroczność jest wadą refrakcji oka, w konsekwencji której oko z nadwzrocznością źle widzi w dal i z bliska. Obok zaburzeń widzenia, pojawić się mogą także bóle oczu i głowy wywołane zbyt częstą akomodacją oka i próbami „wyostrzenia” wzroku np. podczas czytania; łzawienie, zmęczenie i pieczenie oczu np. podczas pracy przy komputerze.

Czy dalekowzroczność i nadwzroczność to ta sama wada wzroku?

Tak, to ta sama wada pod różnymi nazwami. W piśmiennictwie specjalistycznym spotkamy także łacińskie nazwy hypermetropia i hyperopia.

UWAGA: tzw. dalekowzroczność starcza (starczowzroczność, prezbiopia) nie jest tożsama dalekowzrocznością (nadwzrocznością, hypermetropią, hyperopią). Ba, nie jest to w ogóle w a d a wzroku, a zespół zmian, jakie zachodzą wraz z wiekiem w ludzkim oku. Może ona pojawić się także u osób, które nigdy nie miały zdiagnozowanej żadnej wady wzroku.

Czy dalekowzroczność u dzieci różni się od dalekowzroczności u dorosłych?

U dzieci do 3. roku życia występuje tzw. nadwzroczność fizjologiczna, ale wraz ze wzrostem gałki ocznej powinna ona ustępować (oczy powinny ulegać procesowi emmetropizacji, czyli pozbywać się nadwzroczności, by uzyskać stan bez wady wzroku). Oko dziecka ma bardzo dużą zdolność akomodacji i nawet w sytuacji, kiedy nadwzroczność fizjologiczna nie ustąpi, przeradzając się w wadę wzroku, może ona zostać nierozpoznana (tzw. nadwzroczność ukryta). Mało tego: w nadwzroczności może dojść do tzw. krótkowzroczności pozornej. Bywa bowiem i tak, że wystąpi skurcz akomodacji prowadzący do tego, że oko nadwzroczne staje się czynnościowo krótkowzroczne. Osoba źle widzi w dal, mogą wystąpić silne bóle oka, ale źrenica jest wąska (odróżnia to krótkowzroczność pozorną od ataku jaskry). Objawy takie mogą towarzyszyć zaburzeniom lękowym, atakom paniki, migrenie, ogólnemu przemęczeniu.

W wieku 25 – 40 lat typowym objawem nadwzroczności jest gorsze widzenie z bliska. Po 40 r. ż. nadwzroczność objawia się złym widzeniem zarówno do dali i bliży (z powodu osłabienia akomodacji).

Jak można korygować dalekowzroczność?

Dalekowidzom przepisuje się okulary z soczewkami wypukłymi, czyli „plusy”, które w swojej środkowej części są grubsze niż na brzegu. Soczewka tego typu skupia światło przemieszczając punkt skupienia na siatkówkę. Dobre efekty przynoszą soczewki kontaktowe, które w przypadku dalekowidzów nie powodują zawężenia pola widzenia, co czynią okulary.

Nadwzroczność korygowana może być także zabiegami laserowymi. Biorąc pod uwagę stopień zaawansowania choroby, stopień dalekowzroczności można uznać za niski, gdy wartość dioptrii nie jest wyższa niż +2,0 oraz wysoki, gdy ich wartość przekracza +5,0. Metoda leczenia jest uzależniona od liczby dioptrii i jest ustalana indywidualnie podczas badania wstępnego i konsultacji z lekarzem. Podczas leczenia dalekowzroczności laserem okulistycznym tworzona jest większa krzywizna, która zwiększa siłę załamywania oka, a przez to poprawia komfort oraz ostrość widzenia.