Jakie są ograniczenia wiekowe przy laserowej korekcji wzroku

Czy można być za młodym lub za starym na laserową korekcję wzorku? Tak. Nie chodzi jednak o to, że nasz wiek ma cokolwiek wspólnego z umiejętnością dostosowania się do realiów zabiegu – ten jest krótki i niekłopotliwy dla pacjenta. Nowoczesne urządzenia laserowe mają funkcję śledzenia ruchów gałki ocznej, dzięki czemu są bardzo precyzyjne, a pacjent nie musi się obawiać się, że drobne poruszenie jego oka sprawi, że zabieg się nie uda.

W przypadku ludzi młodych, chodzi wyłącznie o to, żeby gałka oczna zakończyła proces wzrostu, a wada wzroku się ustabilizowała.

Od momentu narodzin można wyróżnić 3 fazy wzrostu gałki ocznej: bardzo szybką – do 1. roku życia, szybką – między 1. a 3. rokiem życia, wolną – po 3. roku życia (inny podział na 3 etapy: pierwszy, bardzo szybki, trwa do 18. miesiąca życia, drugi – od 18. miesiąca życia do 5. roku życia i jest znacznie wolniejszy, trzeci, młodzieńczy, trwa do 13. roku życia). Dochodzi wtedy do zwiększenia wymiarów gałki ocznej i przemian poszczególnych jej struktur. 

Po urodzeniu dziecko ma oko wielkości 70% oka dorosłej osoby. Po drugim roku życia oko rośnie jedynie milimetr na kilka lat, a docelową wielkość osiąga w wieku 16-17 lat.

Dla lekarza zakończenie procesu wzrostu gałki ocznej oraz procesu przemian poszczególnych jej struktur jest jedną z dwóch przesłanek umożliwiających mu podjęcie decyzji o laserowej korekcji wady wzroku. Druga to stabilizacja wady, która najczęściej widoczna jest tuż po ukończeniu 18. roku życia – to bezpieczna wiekowa granica dolna, w sytuacji, kiedy ma zapaść decyzja o operacji laserem. Ale jeśli obserwuje się pacjenta od samego początku i zna historię jego korekcji, wie się, kiedy można powiedzieć o stabilności wady. Czasem wada stabilizuje się wcześniej, czasem później niż w okolicach osiemnastki.

Ogólna zasada głosi: dopóki gałka oczna jest w fazie wzrostu, każde jej wydłużenie o 1 milimetr indukuje wadę wzroku rzędu -3.00 dioptrii. Dopóki wada nie jest ustabilizowana, nie operujemy. Nie dlatego, że to technicznie niewykonalne, ale z tej prostej przyczyny, że już po operacji może zajść potrzeba dokorygowania wady po jakimś czasie, czyli potrzeba kolejnej operacji. A przecież poddajemy się laserowej korekcji wzroku, żeby pozbyć się wady wzroku raz na zawsze.

Z uwagi na indywidualne predyspozycje każdego pacjenta może się okazać, że oko 30-latka nie jest jeszcze gotowe do operacji usunięcia wady, a doskonale uwodniona i sprężysta rogówka 60-latka wciąż doskonale nadaje się do zabiegu – pod warunkiem, że naturalna soczewka nie jest mętna. Innymi słowy: górna granic wieku wyznaczana jest przez stan naturalnej soczewki – dopóki nie jest mętna, można poddać się laserowej korekcji wady wzroku.

Tuż po 35. roku życia nasz wzrok, niezależnie od wcześniej zdiagnozowanych wad, zaczyna się pogarszać. Prezbiopia czyli starczowzroczność diagnozowana bywa najczęściej już po 40. roku życia, a jej największe nasilenie przypada na czas, kiedy mamy 40-55 lat. Około 60. roku życia (niektórzy są zdania, że między 65. a 70.) dochodzi do zatrzymania tego procesu. Starczowzroczność jest związana z postępującym zesztywnieniem soczewki i osłabiającą się zdolnością akomodacji oka. Zmianom tym nie da się zapobiec – wynikają z naturalnego zużycia naszego organizmu. I znowu: zazwyczaj usłyszymy, że po 55. roku życia operacji laserowych nie wykonuje się, ale lekarz po przeprowadzeniu szczegółowych badań może zadecydować inaczej. Tym bardziej, że po 50. roku życia pojawić się może także zaćma.

W zależności od tego czy prezbiopia jest jedyną dysfunkcją oka, czy towarzyszą jej wady wzroku, pacjent na do wyboru następujące metody laserowej korekty:

• bez innej wady wzroku – /Femto-LASIK/Monowizja PresbyMAX/ wymiana soczewki, soczewka fakijna
• hyperopia/myopia +3 do -5 Femto-LASIK/Monowizja PresbyMAX/LASIK w presbiopii,
• wszystkie wady wzroku – wymiana soczewek z implantami jedno – lub wieloogniskowymi i EDOF

Warto mieć świadomość, że ograniczenia wiekowe w przypadku laserowej korekcji wzroku są ustalone bardzo umownie, a kwalifikacja do operacji w dużej mierze zależy od ogólnego stanu pacjenta, oraz jego indywidualnych cech oraz potrzeb.